Norges Samle Baner

Denne gongen skal eg skryte av NSB. Heis flagget, det er ikkje ofte. Enkelt oppsummert er det slik: Mister du noko på toget, får du det att.

Både Frida og eg har på kort tida opplevd å miste ting på toget. Ok, «miste» er kanskje ikkje heilt dekkjande. Leggje att og rote vekk kan også brukast.

I løpet av ei veke mista Frida både lommeboka og telefonen sin, ein dyr iphone, på toget. Begge vart tatt vare på og kunne hentast i hittegodsekspedisjonen på Oslo S. Då ho mista lommeboka, ringde NSB før ho oppdaga at pengane var vekke.

Ein morgon på toget synte eg billett, men gløymde å leggje lommeboka attende i veska. Vel ute av toget og på veg nedover Karl Johan går det opp for meg: «Lommeboka!» Passe irritert over å få ein så dårleg start på dagen, travar eg mot jobben min for å ringje NSB.

Ei lommebok er ikkje pengar. Det er eit lite arkiv. Som eg ikkje har råd til å miste. Det er utruleg mykje plunder når lommeboka forsvinn. Og det er for min del ikkje fyrste gong. La meg sjå, det er vel den sjette eller sjuande gongen. Men ho har alltid kome attende. Ikkje alltid med pengar, men vanlegvis med alle papira på plass.

På veg inn døra i Møllergata, ser eg at jeg har eit ubesvart anrop på telefonen. Eg ringjer attende. Konduktøren på toget fortel at han har ringd meg for å fortelje at lommeboka allereie er levert inn på hittegodset.

Utruleg! Før eg har starta arbeidsdagen har eg altså klart å både miste og få att lommeboka mi. Vakta i hittegodsskranken sat med lommeboka i hendene då eg kom. Han hadde ikkje ein gong fått tid til å leggje henne i hyllene.

Nytt slagord: «NSB - når du trur at siste tog har gått»

Hurra, me har svineinfluensa!

Eg går rundt med munnbind. Svineinfluensaen er i hus. No kan jula kome.

Det er litt absurd. Frå å ha eit distansert tilhøve til svineinfluensa, veit eg no kva det er er. Det er dattera mi, som ligg i senga med feber, hoste og vondt i kroppen. Vi er ein del av pandemien. Tjohoi!

Etter å ha sett på køer for å få vaksine, var eg førebudd då eg i dag reiste inn til Asker for å kjøpe Tamiflu. Det er fyrste dag influensamedisinen er utan resept, og eg trudde køene var lange utanfor apoteket. Tusenvis hadde tidlegare på dagen oppsøkt apoteka i Oslo. Mange var avvist.

I apoteket i Asker var det ikkje kø. Mannen framfor meg insisterte på at han skulle ha Tamiflu, fordi det hadde legen hans sagt. Men farmasøyten var klar: Var han ikkje sjuk eller i ei risikogruppe, kunne han ikkje få. Sur og misfornøyd måtte han til slutt gå utan medisin.

Farmasøyten og mannen fekk svi for helsestyresmaktene dårlege «kundeservice». Dei har ikkje nådd ut til folket med presis informasjon. Og korleis skal dei klare det når mediene fortel halve sanninga, legane desinformerer og rykta går? Det er ei umogeleg oppgåve – ironisk nok i eit moderne informasjonssamfunn.

Sjølv var eg heldig og høyrde eit nyhendeinnslag på radio på veg til apoteket. Difor visste eg at farmasøyten hadde rett. Sjuke burde ikkje sjølv gå på apoteket, men sende nokon i familien, fortalde radioen. Hei, dei snakka om meg! Far rykkjer ut!

Eg fekk medisinen. Betalte 70 kroner (sterkt subsidiert av Staten), fekk to pakker munnbind med bruksanvisning og kjente at eg var ein del av eit større fellesskap; dei pandemiske.

Heime gjekk eg inn på datteras rom. Og vi lo godt, begge to. Der står far ved senga – med munnbind – redd for å verta smitta av farsotten.

Apropos mor. Frua tykkjer ho kunne vorte ein god sjukepleiar for ho kler munnbind så godt.
Nei, om farsotten er ille, er sikkert morsotten verre. Det er eit godt sottår i år. Det kan vi slå fast.

Nytt slagord: «Vil du ha epidemi – eller di?»

Dei sletta bloggen min

Ein dag var bloggen min vekke. Sletta. Google, som administrerer han, meldte om «suspicious activity» på Google-kontoen min. ??? Men eg fekk aldri svar på kva det var. Og så var han brått attende. Tada!!

Mine paranoide tendensar har sjølvsagt blomstra dei vekene bloggen har vore «sletta». Verten for ein blogg om dårleg kundesørvis stengjer meg ute. Det er dårleg kundesørvis! Eg tenkte: «Var det noko dei ikkje likte?». Hadde eg «violated» reglane og brukt stygt språk og vulgære uttrykk? Likte Google rett og slett dårleg at jeg skriv kritisk om store verksemder – som dei sjølve?

Eg veit ikkje. Det eg veit at dei aldri svarte på mailen min der eg spurde om kva som var problemet. Eg veit også at dei truleg les denne teksten sidan eg har omtalt selskapet og brukt Google i teksten. Google, Google, Google. Slik. Der fekk dei fleire grunnar til å lese teksten.

Kanskje dei vert irritert over denne kritikken og stengjer bloggen ein gong til. «Suspicious activity», rett og slett.

Nei, dette var berre dumt. Dårleg kundesørvis, Google.

Men så har eg lærd ein ting: Frå og med no tek eg kopi av alle tekstane.

Nytt slagord: «Goorgla og spytta ut att»

Meir skatt! Meir velferd!

Eg betalar skatten min med glede. Eg kan faktisk tenkje meg å betale meir skatt! I ti månadar har jeg casha ut mine innskot i velferdsstaten. Utan det offentlege hjelpeapparatet hadde eg og familien hatt ei mykje tyngre tid bak oss dette året.

Med tung sjukdom i familien trengte vi hjelp. Det fekk vi. Eg tek hatten, skjorta, buksa og heile habitten av for korleis ulike instansar har stilt opp for oss. Raskt og over lang tid.

Dette er det utskjelte HJELPEAPPARATET. Det offentlege HJELPEAPPARATET.

Vi har hatt tilgong til psykiater, spesialpedagog, PPT, inspektør, fysioterapeut, lærarar, legar, sjukehus og medisinar. Dyre medisinar.

BUP (Barne- og ungdomspsykiatri) i Asker tok oss inn akutt då behovet meldte seg i fjor haust. Dei stilte med to spesialistar. Dei har gitt - og gir - oss god vegleiing.

Då kona mi vart sjuk med MS-plager vart vi fortald at Asker kommunes hjelpemiddelsenter kunne hjelpe oss. Då vi troppa opp, fekk vi utlevert det vi trengte. Rullestol, rullator og fleire andre hjelpemiddel. Heilt gratis. Ekspedert på flekken. Fantastisk flott og rask hjelp. Dei tok knekken på alle myter om at all kommunal handsaming tek lang tid. Dette er det mest ubyråkratiske eg nokon gong har opplevd.

Litt lenger tid tok det med heimehjelp. Men det kom det også. Og tryggleiksalarm. Om ikkje alt er gratis, er det billig.

Asker er ein god kommune å bu i. Godt administrert. Bra med pengar. Inntektsnivået og skatteinngongen er så stor at vi subsidierer andre delar av landet med skattekroner. I likskap med Bærum og andre rike kommunar.

Servicetorget er kommunens frontrekkje for å gi raske svar til innbyggjarane og for å vegleie brukarar inn i byråkratien. Dei er kommunens kundeservice, om du vil. I ei nasjonal kåring vart Asker mellom dei beste kommunane til å gi service.
Med ein kort søknad og tilråing frå fysioterapeut gav dei oss ledsagerbevis, levert på 5 minutt over skranken. Ledsagerbevis er eit kort som gjev gratis, eller redusert pris, til den som fylgjern sonen vår på visse aktiviteter - eller på tog. Flott ordning.
Kommunen har gjort all sutring og syting om udugelege kommunefolk til skamme.
Det er godt å bu i Asker.

Vi har verdas beste velferdsstat.
Dei som ikkje skjønar det burde fått seg ein tur innom hjelpeapparatet. Og fått hjelp.

NYTT SLAGORD: «Velferd – fordi du fortener det»

Middagen er servert

I vår var både kona mi og sonen vår sjuke. Det var tungt. Samtidig fekk vi hjelp frå vener, naboar og familie. Uvurderleg hjelp. Og god mat!

I dei tyngste periodane kjente eg det som om eg brukte heile døgnet på familien. Eg vart sliten. Det forsto folk rundt meg, og dei spurde kva dei kunne gjera for oss. Det var ikkje heilt lett å svare på til å byrje med. 

«Lag ein ekstra porsjon middag», svarte eg etter å ha tenkt meg om. Å laga varm mat kvar dag på toppen av det andre vart eit stort prosjekt. Middag skal planleggjast, kjøpast inn til og lagast. Kunne eg verta avlasta med middagslaginga, ville eg spare mykje krefter. Dessutan var det ei avgrensa og overkomeleg oppgåve. Middag skal ein likevel lage.

Eg trur vi fekk 10 ferdige middagar! Det var berre å varme rettane, koke ris, poteter eller spaghetti og smelle det på bordet. Enkelte gonger gjorde eg ikkje det ein gong. Naboane over oss leverte full pakke på døra - rett på bordet. 

Heis flagget for Anne-Kristine og Geir Magne Merkesvik (naboar) og for Gerd Robsahm Kjørven med ektefelle Håvard Sporastøyl, og for Helen og Terje Myra!

Svoger og svigerinne Mie og Dago kom på døra og laga taco in house.

Søstera mi Ingeborg kom to helger og var «husmorvikar» - laga mat, vaska klede, vaska hus og tok seg av oss. Mor mi, Margrete, var hjå oss to veker og hjelpte til med husarbeid. Ikkje minst middagslaging.

«Det må vera Gud!», sa ein ven då han høyrde om venetenestene. Ja, eg utelukkar ikkje det.

«Kvardagsdiakoni», sa ei venninne. Og det er det så definitivt.

Det fylgjer mykje velsigning i å ta i mot hjelp når ein treng det. Eg må berre fortrengje det stolte i meg fyrst. For det er ikkje alltid like lett å ta i mot hjelp. Av eiga erfaring veit eg også at det er godt å hjelpe. Det er mykje velsigning i det også. Difor skal ein ikkje hindre folk i å hjelpe. 

Vi veit at mange har bedt for oss som familie i ei vanskeleg tid som varte frå oktober til slutten av juni. Det er også ei god veneteneste. Og eg trur bønene er høyrde. Sommaren har vore lettare på alle måtar. 

Takk alle saman. For all «kundesørvis». Takk.

Nytt slagord: «Det finst alltid hjelp å få»

Mekanikarhjelp frå USA

«Kvar er den tappeskruen!?» har eg lurt på i hele dag. Det er så irriterande at ein påhengsmotor ikkje kan gå når eg har sommerferie. Eg trodde eg visste kva problemet var. Men kva var løysinga? Svaret kom frå cyberspace.

Påhengsmotor som fuskar. Siden eg har vaske opp med påhengsmotor på hekken tyder det anten at det er rusk eller vatn i forgassaren. Eg gjekk for vatnhypotesa, og tenkte at det berre var å tappe av forgasseren. Men kvar var dreneringsskruen?

Det einaste merkeverkstaden i Asker kunne/ville ikkje fortelje meg det. Dei kunne gjerne sjå på motoren, men det ville ta 2-3 uker. Men eg vil på sjøen i morgon!

Etter å ha fikla rundt, gjekk eg på nettet i von om å finne ein manual for ein «Johnson 9,9hp outboard». Ingenting. I søkelista låg Justanswer.com som meldte at dei hadde 7 ekspertar som kunne svare. Skeptisk sendte eg avgårde eit spørsmål på engelsk. 

17 minutt og 19 sekund seinare svarar ein mekanikar med 27 års erfaring i eit firma som heiter Master Tech, truleg ein stad i USA. Han fortel meg kvar skruen er og kva eg skal gjera. Eg må forvisse meg om at «caburetor» er forgassar, og han svarar på oppfylgjingsspørsmålet mitt 5 minutt og 47 sekund etter. Så har eg det på plass. Eg finn skruen der han forklarar og tappar av. 

Tenesta kosta meg 200 kroner, men det er ho verd om motoren går. No er det så seint på kveld at eg ikkje torer å prøvestarte på grunn av bråket. 

Dett er det siste dømet på at eg finn svar på nettet – for trivielle og enkle problem, men akk så tid- og energikrevjande. I kveld fekk eg svar frå ein ekspert, men svara kjem ofte kjem gjerne frå vanlege folk som har hatt same problemet. 

Førre gongen var for to dagar sidan. Ein flekk med gammal tomatsaus sat fast i den nye, dyre vaksduken. Andre hadde hatt same problem synte det seg, og rådet var dekkrens. Rensemiddel for bildekk! Ok, det står enno att å prøve det, men det skal vi gjera.

Nytt slagord: (Nokon forslag?)

PS. Dette skulle opprinneleg vera ein sutre/klage/syte-blogg, men dette innlegget og dei andre som kjem snart, vil fortelje kor mykje «kundesørvis» det er mellom vanlege folk. Fylg med

Norges Statsbavianar

NSB kasta nyleg ein 27 år gammal mann med multippel sklerose (MS) av toget på Voss fordi han var «ein risiko», i fylgje Bergensavisen. I all sin dårlege kundeservice er det fyrste gongen eg har høyrd at statsbanene handsamar passasjerane sine omsynslaust.

Truleg visste konduktøren ingenting om sjukdomen, men det er ingen orsaking for å vera dum. Eller vera redd for å få ansvar for ein akutt sjuk person på toget.

Multippel sklerose (MS) er ein sjukdom som veldig mange nordmenn har, og som dei klarar å leve med. Kona mi er ein av dei.

Betente nervetrådar i sentralnervesystemet fører til at at ein tapar kontroll over musklar i større og mindre grad. Slik rammar MS. Men det er ikkje akutt, og dei fleste som har sjukdomen klarar seg sjølve, sjølv om dei er hemma.

Det er ei alvorleg krenking av eit menneske å verta avvist på eit offentleg transportmiddel når ein ikkje er risiko for seg sjølv eller andre. For når vart rørslehemma ein risiko? MS er heller ikkje smittsamt.

Det er NSBs konduktør som er ein risiko. Og no skal eg vera litt stygg: Det er ikkje alltid dei skarpaste knivane i skuffa som er konduktørar hjå landets statsbaner. Treninga i å ta seg av passasjerane er ikkje den grundigaste.

I ei anna servicebedrift ville konduktøren av Bergenstoget fått sparken for «ubetenksomhet i tjenesten».

Truleg skjer det ingenting – verken med han eller statsbanene.

Nytt slagord: «Ja, da var det helseattesten, takk» 

‹61 foran deg i køen›

Du vet at du ikke har trukke vinnerloddet i god kundeservice når du får en telefonsvarer i øret som sier at «du er nummer 61 i køen». Tre er ille nok, ikkje sant? 

Denne gangen var det Fjellinjen, selskapet som administrerer bompengeringene rundt Oslo og i Akershus. Jeg skulle spørre om en faktura.

Første dag var det ikke mulig å få noe kontakt. Alt lå nede for telling. Telefon og datasystem. 

Andre dag er jeg altså «nummer 62 i køen». Jeg ga opp.

Tredje dag var det «10 foran deg i køen». Jeg bestemte meg for å vente. Og gjorde det i 20 minutt.

Jeg fikk et greit svar på spørsmålet mitt og fikk vite at det var problem hos telefonleverandøren som hadde skapt de lange køene. 

Det er da vi – vanligvis – legger oss flate. Beklager og lover at det aldri skal skje igjen. Neida.

Nytt motto: «Ikke ring oss. Vi ringer ikke deg»

Telenors eldregebyr

Eldre kundar hjå Telenor er rasande. Og eg forstår dei godt. Telenor vil at alle kundar skal få rekninga på e-faktura. Dei som framleis ynskjer å få henne på papir, må ut med 35 kroner. Sidan mange eldre ikkje har datamaskin eller internett, er det dei dette rammar mest.

Norsk Pensjonistforbunds medlemer reagerer kraftig: http://www.aftenposten.no/pengenedine/article3042279.ece. Telenor svarar med at dei visste reaksjonane ville koma, men at konkurrentane gjer det same.

Ein skulle tru at eit storselskap som Telenor hadde smarte folk som kunne hindra telegiganten frå å gjera noko så dumt. For dumt er det. Telenor innfører gebyret for å tvinge folk over på e-faktura. I brevet til kundane vert det ikkje nemnd ein einaste grunn til kvifor dei gjer dette. Dei vil spare pengar. Sjølvsagt vil dei det. Men kvifor skal kundar betale for at Telenor skal spare pengar?

Det smarte ville vore at kundane sparer pengar på å bruke e-faktura. Då ville kundane med papirfaktura betale like mykje som før, og e-faktura-kundane ville få litt billegare telefonrekning. Dette ville vore ein psykologi som ville hindra kundestormen og gjort alle meir nøgde: Ingen ville tape på det. Vi med e-faktura ville vinne på det.
I staden vert alt negativt: Papir-folket taper på det. Vi med e-faktura vinn ingenting.

Eg forstår at eldre oppfattar fakturaavgifta som diskriminering. Det er langt frå alle som har, eller har tilgong til datamaskin og nett. Dette er ikkje det fyrste tilfellet der folk skal tvingast til å bruke datamaskin. Det er like opprørande kvar gong.

Telenor kan umogeleg ha tenkt gjennom kva dette gjer med omdømmet deira. Og har dei tenkt, så er det ei kynisk handsaming av trufaste kundar.
I kundebrevet som varslar ekstragebyret har Ric Brown underskrive med «leder mobil». Han er ansvarleg for at dette vil svekkje omdømmet til Telenor.

Stadig fleire, inkludert mi mor som ikkje har datamaskin, innser at det går godt an å skifte teleleverandør. Det er enkelt, og det er billegare. Det ville overraske meg stort om ikkje mange no seier opp som kunde hjå Telenor. Folk som har trudd dei skulle halde fast ved Telenor i gode og onde dagar til døden skil dei ad, vil ikkje finne seg i slik dårleg kundehandsaming.

Nytt slagord: «Telenor og ned»

Svigerfars kundeservice

Svigermødre har eit dårleg rykte. Mi svigermor lever ikkje opp til det, langt i frå. Svigerfedre har ikkje noko rykte. Dei burde hatt verdas beste rykte dersom min eigen svigerfar set standarden. Han driv personleg frivillighetssentral for familien.

Dagfinn Sæther er pensjonist. Men det er berre på papiret. Knapt nok. Heile livet har han gitt til kristent organisasjonsliv og kyrkje. Men i sjela er han ein håndverkar. Ein svært praktisk mann som heile familien nyt godt av. Eg mistenkjer han for å ha skaffa seg fire born for at pensjonisttida ikkje skulle verta keisam.

Siste bidraget hans i heimen vår var å montere ein taklampe i entreen. Tidlegare har han montert lamper, sett opp lister, skillevegg, montert vindaugo og gjort ein haug med ting som ville kosta oss ein formue dersom vi skulle hyra ein profesjonell handverkar. 

På toppen kjem den tida vi sparer dersom eg sjølv skulle gått i gong med ting. Eg er ikkje verdas mest praktiske, eller raskaste, kan du seie. Då han skulle setje opp skillevegg i barnas soverom, var eg håndlangar. Eg klarte nesten ikkje halde tritt med han og var ganske sliten etter arbeidsøkta. Snakk om turbo!

Hjå svogeren min har han bygd eit tilbygg på to etasjar. Inga oppgåve er for liten. Det trengs berre litt lenger prosjektering. 

Dagfinn set strenge krav til korleis han vert handsama som kunde, men lever sjølv opp til sine eigne krav når han yter service til andre. Svigerfars kundeservice er den aller beste.

NYTT SLAGORD: «Svigerfar - alltid beredt»

Svensk frykt

«Svensk», tenkte eg. SVENSK! Der stod eg i Siba-butikken (svensk) med ekspeditør (svensk) etter å ha krangla med kundetjenesten deira (kundehjelpar frå Skåne). Det måtte vera framandfrykt som gjorde at eg la vekt på nasjonaliteten. 

Eg var ikkje i Sverige ein gong, men på Liertoppen! Men framandfrykt var det nok, heilt sikkert. Muslimfrykta mi vart projisert over på svenskar. 

Måtte vera noko slikt. 

Inte mysigt. Inte alls.

Det slår meg stadig vekk kor mykje svenskar som arbeider i servicenæringer i og rundt Oslo. Dei er over alt. Alltid blide, hyggelege og hjelpsomme. Det skal dei ha. Med dette i tankane var reaksjonen min i Siba-butikken langt over alle landegrenser. 

Men det var ein grunn til det. 

Ei lita historie, faktisk.

Min kjære son, Johannes på 13, hadde spart pengar til si fyrste datamaskin. Den fyrste vi kjøpte frå Siba hadde ein feil med skjermkortet, så vi fekk bytta den inn. Den andre av merket Packard Bell var fin, men kvar var web-kameraet som dei sa skulle vera der? Og som ein klistrelapp på maskina faktisk stadfesta?

I butikken innrømte svensken at maskina ikkje hadde kamera. Det var feil informasjon, og fleire kundar hadde kome attende og spurd om dette. Men vi kunne få eit eksternt webkamera til halv pris. (Kremt!) Vi fekk det gratis til slutt.

Den svenske ekspeditøren redda inntrykket av Siba, men det var i siste liten. 

Siba er ei av Nordens største elektronikkjeder. Dette er fyrste gongen familien min er kunde hjå dei. Etter erfaringane (sjå også innlegga «Siba gir deg ikke råd» og «Kjøpte Packard Bell») kan eg ikkje tilrå å handle hjå dei. Til det er kundeservicen altfor dårleg. 

Nei, neste gong skal eg handle i Sverige.

NYTT SLAGORD: «Siba gir deg råd – hvis du maser»

McDo(nalds)

Eg har ikkje mykje fint  å seie om McDonald´s. Kanskje ein ting, forresten.

I dag var eg saman med svigerinna mi, Heidi, på ein McDonald´s-restaurant. Vi har felles haldning til fenomenet «amerikansk hamburgerrestaurant», men hadde gjort eit felles unntak frå regelen. Då gjorde ho meg merksam på ein fin ting med McDonald´s-restaurantane: Der er det alltid råd å gå på toalettet. 

Ho har rett! Der det er ein McDonald´s er det alltid ein do. Gratis do. Det gule M-merket har fleire gonger vore redning for den fulle blæra mi på bytur. 

Så det skal dei ha. Bra kundeservice på do-fronten. Slagordet gir seg sjølv

NYTT SLAGORD: «McDonald´s – when you need to go. But the food tastes like …»

Undermedvitet arbeider for meg

Fint at enkelte hjerneceller løyser vanskelege oppgåver. Så slepp eg det sjølv.

Eg har opplevd det utalege gonger. Eg har eit problem som må løysast. Svaret er umogeleg å finne, så eg legg det til side medan eg gjer noko anna. Så – heilt uventa – kjem løysinga til meg i eit pling!

Det skjedde no. «Kvar har eg gjort av skrinet med alle skruane?» tenkte det. Det var ikkje på sin faste plass. Etter 20 minutt med anna arbeid fekk eg melding frå processoren i hovudet: Soverommet. Og det stemte! Der var skrueskrinet. Bra kundeservice.

Eg fortalde det stolt til kona at det tok berre 15-20 minutt med undermedviten aktivitet, så kom løysinga. «Det hadde gått fortere hvis du hadde brukt bevisstheten» var hennar kommentar. 

Høyrd slikt!

NYTT SLAGORD: «Hjerna arbeider best åleine»

Far=kundeservice

Vert du far eller mor, skal du vera budd på  å yte kundeservice. Resten av livet.

I dag har eg ytt mitt. Fyrst var det å køyre dotter Frida til fotballkamp. Under kampen var eg tilskodar. (Tapte 1-0). Deretter brukte eg to og ein halv time i den lokale symjehallen til å vera tilskodar og fylgje til min kjære son, Johannes, og kameraten som var på vanndisco. Ein laurdag kveld. Inni mellom var det handling og matlaging. Ikkje alle helger er det slik. Langt i frå. 

I andre kulturar, men også i gamal norsk tid, avla ein barn for at avkomma skulle yte sitt for at familien skulle overleve. I dag er det snudd heilt på hovudet. Frå fyrste stund er det foreldreservice. Vi kan ikkje kreve noko attende. 

Men vi får det likevel. Ofte ufortent. Slik sett kan du seie at relasjonen foreldre-barn er ei gjensidig kundeservice. Eg hadde ingen aning om at det skulle vera så fint å vera far. Eller at det skulle koma stunder der det var så vanskeleg. Og i enkelte gylne augneblinkar er det payback-time. 

Åremålsdagen min sist veke var full lønningsdag for meg som far. I vår familie er det fast rituale at gebursdagsbarnet får servering og gåver på senga. Eg trudde ikkje at dette skulle oppfyllast denne dagen, sidan regissøren sjølv (mor i huset) var vekke. Der tok eg stygt feil.

Tidleg banka det på døra. Inn kjem Frida med eit brett som inneheld te, saft, lys, boller og kort. Kva byr du meg? Eg streva med å få søvnen ut av augo og var lenge usikker på om eg drøymde. Begge hadde laga kort til meg. Johannes hadde laga eit forseggjort kort med kort i kortet.  Det låg det mykje arbeid bak. Frida hadde brukt mest tid på teksten. På slutten skriv ho: «… men viktigst av alt: Du er der for oss og du har din egen evne til å gjøre sånn at vi aldri føler oss glemt eller for lite verdsatt».

Ei veke etter er det framleis vanskeleg å lese desse orda utan å verta våt i augo. Så var ikkje all kundeservicen heilt forgjeves.

NYTT SLAGORD: «Kundeservice, det er Kjell, det»

Kaffidrikkarar klagar ikkje

Lite kaffismak på kaffien? Då får du ny kaffi.

Frå Stockfleths kaffibar i Lille Grensen i Oslo i dag:

– Kva kaffi kjøper folk flest av?

– Dobbel latte og dagens. Dagens er vanlig kaffe, men vi varierer sorten.

– Hender det at kundar klagar på kaffien?

– Svært sjelden. Hvis det skjer, er det oftest fordi kaffesmaken er for svak.

– Kva gjer de då?

– Gir kunden ny kaffe.

– Det einaste eg vil klage på er at de er den dyraste kaffibaren av dei eg er innom.

– Java på St.hanshaugen er dyrere. Felles for oss er at vi er spesialforretninger i te og kaffe.

NYTT SLAGORD: «Coffee-addicts pours it straight in the veins»

Help! Desk?

Har du problem med telefonen, ikkje ring etter hjelp.

I konsernet der eg arbeidar har it-avdelingen oppretta «helpdesk» på intranettet. Kvar gong eg treng data-hjelp, må eg sende inn ei melding til helpdesk, så får eg melding attende når problemet er fiksa.

På it-avdelinga er det snille folk. Kanskje dei snillaste som finst i ni etasjar. Men dei er altfor få og arbeider seg i hel. Helpdesken oppretta dei for å overleve. Men overlever vi? Barely.

Når du leverer inn helpdeskmelding må du også signalisere kor mykje det hastar. Graden går frå «irriterande» til «hindrer arbeidet». Dersom noko «hindrer arbeidet» er det alvorleg.

I dag sende eg to meldinger til helpdesk.

Fyrste handal om at telefonen min ikkje virka. Vi har elektronisk telefon gjennom datamaskina. Statusen sette eg til «irriterende». Andre meldinga handla om at eg ikkje fekk brukt eit dataverktøy til å utføre viktig arbeid. Statusen for denne sette eg til «hindrer arbeidet». 

Etter nærare ein time fortel ein kollega at ein viktig produksjonsprogram ikkje virkar. Det er meld til helpdesk, men ingen reagerer. Då møter eg personleg opp på it-avdelinga tre etasjar lenger ned.

Der viser det seg at heile avdelinga har hatt møte og ikkje har sett meldingane på helpdesk.

– Kvifor ringde du ikkje, spør it-konsulenten?

– Fordi telefonen ikkje virka … (!)

NYTT SLAGORD: «Helpdesk doesn´t help you at the desk»

Fosterstillinga er ei krevande stilling

Har fostre krav på kundeservice?

«Ut fra ungens beste vil null inntak av metadon og subutex være det beste for ungen i svangerskapet».

Dette sa assisterende overjordmor Liv Trønnes ved Ullevål universitetssykehus då det på Dagsnytt Atten i dag vart diskutert om rusavhengige mødre kan gå på desse ruserstattande midla medan dei er gravide. Barn av mødre som går på midla lir av seinskader og abstinenser.

La meg sjå vekk frå overjordmora sitt språklege krumspring («Ut fra ungens beste vil noe være det beste for ungen») og sjå på utgongspunktet: Ungens beste. 

Det er ei etisk og moralsk vurdering.  Her finst det altså noko som er normgivande for korleis fosteret vert handsama.

Dersom fosteret er kunde, kva har det då å bestille? Fosteret har det som dei fleste i Den norske kyrkja: Dei har ikkje bedt om å verta medlemer. Men sidan dei eingong har byrja å spira i mora sin kropp, har dei vorte kundar mot sin vilje. Som kundar kan dei krevje kundeservice. 

Det fine er at det er nokon som tek på seg ansvaret for at dei får kundeservice, altså «ungens beste». Rett og slett fordi fosteret – som kundar elles – har rettar. Og det blott ut frå at det eksisterer. Helsepersonell som fru Trønnes tek rolla som fosterets forbrukarombod som passer på at mødrene gjev kundeservice. Nokre gonger er slike som fru Trønnes kundeservice sjølv.

Flotte greier. Fosteret er kunde hjå si eiga mor.

Men så til det vanskelege: Dersom vi kjøper denne måten å betrakta fosterets stilling (fosterstillinga, kan du seie) som kunde, kjem vi ikkje unna det vanskelege spørsmålet om kva rettar det har kring det vanskelege ordet: Abort. 

Tøtchy sak. Og eg skal ikkje gå langt inn i det. Berre fastslå – frå ein kundeservice-synsvinkel – at det kvart år er rundt 15 000 foster som ikkje får kundeservice.

Absolutt noko å klage på.

NYTT SLAGORD: «Navlen er streng»

Betal slik vi vil

Med kredittkort for å kjøpe gavekort kom eg fort til kort.

Scene frå ekspedisjonen til Universal Presentkort i Oslo i dag.

Eg skal kjøpe to gavekort og dreg jobbb-kredittkortet mitt for å betale.

– «Ukjent korttype» står det her?

– Er det kredittkort?

– Ja ...

– Det tar vi ikke.

– Men då må eg leggje ut sjølv og få attende pengane frå arbeidsgivaren min …

– Vi har bare én type betalingsterminal.

– Men bør de ikkje ordne det slik at kundar kan få betale på den måten?

(Ikkje noko svar frå andre sida av skranken. Eg prøver ein gong til):

– Har de vurdert å la kunder få betale med kredittkort?

– Da må vi ha to typer betalingsterminaler.

– Ja ... ?

– Det har vi ikke råd til. Det er ikke mange som spør etter det heller. Bedrifter bestiller over internett.

Nei, då so ...

NYTT SLAGORD: «Betal present. Slik vi vil»

Norges Statiske baner

«NSB frykter flere passasjerer», skriv Aftenposten på nett i dag. 

Det handlar om eit forslag til prissamarbeid med Ruter slik at fleire vil kome til å køyre tog. Og det likar ikkje NSB. Dei har ikkje kapasitet til å ta unna populariteten før i 2012, altså om tre år.

Folk vil reise miljøvenleg, men det nasjonale togtransportselskapet har ikkje vogner eller skinner. Annleislandet Norge? Nei, bakvendtlandet.

Folket vil køyre tog, men folkets folkevalde har ikkje satsa på tog før i år. Folket får det vi har bedt om, og vi har ikkje bedt om tog. Før no. Og til hausten er det val att. Kva parti tek oss inn i framtida på skinner? Det er eit av dei viktige spørsmåla i valkampen.

I mellomtida vil Det nasjonale togselskapet helst ikkje sjå fleire passasjerar. Eit forslag til kva dei kunne sagt: «Vi har eigentleg ikkje nok kapasitet til å ta imot fleire passasjerar, men vi vil gjera vårt beste». Det hadde gått an å tru på.

NYTT SLAGORD: «Verda går framover. Men ikkje på skinner»

Norges Stappede baner

Det er fint å køyre tog. Ingen tvil. Men det er trangt. 

På Spikkestadbana vart dei nyaste vognene sett inn då NSB kjøpte nye tog for  seks år sidan. Dei såg fine ut. Dei var nye. Sete med grøne trekk. Aircondition. Store toalett som funksjonshemma lett kjem til. 

Alt vel? Ikkje heilt. Vi passasjerane kom tettare på kvarandre. Det var trangt rett og slett. Så forstod eg kva som hadde skjedd. Vognene var litt smalare. Setene var litt smalare, og dei sto tettare etter kvarandre. 

Jernbaneselskapet hadde altså nytta høvet å stappe fleire passasjerar inn i toga. 

Men det er vel fint? At fleire får plass – og kanskje sitjeplass? Når ubehaget ved å sitje skvisa mellom to andre passasjerar er for stort, tenkjer eg ikkje på at det (kanskje) er færre som står.

Pendlarar gjer to ting på toga: Les eller søv. Pratar med naboen, men berre kanskje. Og helst ikkje om morgonen. I dei gamle vognene var seta litt bakoverlente slik at ein kunne kvile hovudet og ta ein lur. Det er nesten umogeleg i dei nye vognene. Seteryggen er så bratt at det ikkje går å kvile hovudet. 

NSB skryt no av at dei kjøper inn nye vogner og pusser opp dei gamle inni. Klarer dei ikkje å få eit minimum av komfort på plass, hjelper det ikkje om det er plass til passasjerane. Å køyre tog vert ikkje ei god oppleving. 

Men når vart passasjerane det viktigaste for NSB?

NYTT SLAGORD: «Ver glad for at du får vera med – hjå NSB»

SIBA gir deg ikkje råd

(Den svenske elektronikk-gigantens slagord er «Siba gir deg råd»)

Ringjer Siba kundeservice.

– Sonen min har kjøpt ein FujitsuSiemens datamaskin, men skjermoppdateringa er ikkje bra. Vi har lasta ned oppdaterte drivarar som ekspeditør Janne på Liertoppen oppfordra oss til. Men skjermen er likevel dårleg når han skal køyre spel på maskina.

– Jaha. Det kan jeg ikke gi deg noe svar på. Jeg kan skrive en melding til ekspeditøren og be henne ringe deg.

– Men kan du ikkje berre setje over til butikken slik at eg kan snakke med henne?

– Nei, det kan vi ikkje.

– Så eg må vente til Siba ringjer meg opp att?

– Ja.

– Men eg er kunde, eg har ikkje lyst til å vente på hjelp når eg treng ho no.

– Det er slik det er.

– Kor fort ringjer dei?

– Det veit eg ikkje.

– Eg kan ikkje vente her ved datamaskina i timesvis? Eg forventar at de ringjer innan 20 minutt.

– Det kan eg ikkje love.

– Men det forventar eg.

Siba kanaliserer alle kundetelefonar til kundeservice. Kan dei ikkje hjelpe, legg dei ei melding hjå ekspeditøren, som hjelper når ho eller han kan. 

Siba hjelper ikkje kundane når kunden treng hjelp. Dei hjelper når dei har tid til å gje hjelp. 

Fantastisk policy!!!

Historien held fram: Siba konstaterer til slutt at det er feil ved maskina, og vi får levert ho inn att. Meir framhald finn du då vi kjøpte ny maskin hjå Siba (sjå blogg under: Kjøpte Packard Bell).

Kvifor held vi fram med å handle hjå Siba når det er så dårleg kundeservice? Prisen ....

NYTT SLAGORD: «Du får alltid svar – ein gong»

Norges Stankbaner

På toget fra Asker til Bergen er eitt av to toalett i vogna stengd. Det sprer seg etterkvart ei rar lukt i kupeen. Kva er det? Søtleg aroma, litt eikesmak, ein tøtsj av jord ... Altså urin. Litt ubehageleg når turen er på 7 timar. Dermed vert begge toaletta stengd. I staden for to opne toalett og ingen tisselukt - eller 1 ope toalett og lukt - 2 stengde toalett og tisselukt. 

Beklage, forklare? Nei, ikkje NSB. 

NYTT SLAGORD: «Tog er miljøvenleg. Du kjenner det på lukta»

Kjøpte Packard Bell

– Hallo. Sonen min har kjøpt ei Packard-Bell-datamaskin, men får ikkje web-kameraet til å fungere. Eg lurte på ...

– Da måste du (svensk) ringe support for Packard Bell. Du har ringt support for Acer.

– ???? Unnskyld, eg trudde...

(Ny telefon til Packard Bell Nordens kontor på Fornebu)

– Det er Acer.

– Eg trudde eg ringde Packard Bell?

– Acer har kjøpt Packard Bell.

– Javel ... Sonen min har også kjøpt Packard Bell, ein bærbar, altså

– Da må du ringe support til Packard Bell, 21 55 46 35.

– Men det ringde eg nettopp! Kan det vera ein tekniker som ikkje har fått med seg at han også skal svare for Packard Bell?

– Da må du ha ringt feil nummer.

– Eg veit kva nummer eg har ringd.

(Pause)

– Da må det være en tekniker som har misforstått.

(Dette er andre gongen vi ringjer support for Packard Bell. Fyrste gong var for 4 dager sidan. Acer har altså kjøpt opp Packard Bell i helga. Fort gjort å handle for tida - enten det er datamaskin eller dataselskap)

NYTT SLAGORD: «Bjellene mine ringjer for Packard Bell ... eller Acer»