Dagen derpå

Min gamle arbeidsplass Dagen (snart 30 år sidan!) har sendt eigen korrespondent til Israel. Det er berre eitt problem: Han kan ikkje språket. Det får John Solsvik pepper for.

Dagen har alltid kritisert andre medier for å vera pro-palestinske. Særleg NRK sine korrespondentar i Midt-Austen har fått gjennomgå. Mi eiga avis, Vårt Land, har også fått kjeft for at vi ikkje er Israelsvenlege nok.

No har Dagen hatt kampanje for å samle inn penger til ein eigen korrespondent i Jerusalem. På sine nettsider har dei hatt ei annonse med teksten «Skal vi overlate til NRK å fortelle det norske folk hva som skjer i Midtøsten?». Teksen vert ledsaga av eit bilete av ein blå mikrofon (NRK) med Palestina-skjerf.

Annonsa er ikkje berre usakleg, men skaper også eit enormt press på John Solsvik, Dagens nye medareider i Jerusalem. Han skal vera den som no fortel sanninga. And nothing but the truth. Solsvik er ein erfaren medarbeider, men det er umogeleg å leva opp til forventningane.

Og det vert ikkje lettare av at han ikkje kan språket. Hebraisk er heilt gresk for han.«Til tider føler eg meg ganske analfabet og hjelpelaus.», skriv han på bloggen sin. Han tenner telys som berre skal brukast på minnedagen for dei nære som er døde. Håndsåpa han har kjøpt til å ha på badet er oppvasksåpe.

Kommentarar på bloggen syner forståing for handikappet hans, men han får også kritikk. Her har han kome til eit land for å drive informasjon om kva som skjer i landet. Og så forstår han ikkje dei mest daglegdagse ting. Kvifor lærte han han ikkje språket fyrst?

Eg har inga tru på at Dagen klarer å gje eit sannare bilete av kva som skjer i Midtøsten enn journalistar som har vore der i årevis - og som kjenner språket.
Men lukke til!

Nytt slagord: «Skal vi overlate til Dagen fortelle det norske folk hva som skjer i Midtøsten?»

Pest eller gjest?

Kva gjer Frankrike i ein union med andre land? På bakkenivå signaliserer dei at dei ikkje bryr seg om folk utanfrå. Etter fire dagar i landet er eg lei av å verta handsama meir som pest enn gjest.

Eg er vant til at spanjolane er venlege og imøtekomande. På andre sida av grensa ventar fiendtlege styrkar.
Fyrst har eg altså vore tre dagar i Barcelona og deretter fire dagar i Perpignan. Høvet var fotofestivalen Visa pour l ímage, som er ein årleg festival for dokumentarfoto i den franske byen.

Perpignan er ein triveleg by. Og eg har møtt venlege folk som forstår korleis dei skal møte utanlandske gjestar. Møte med kelnarar på kafeane var derimot sjokkerande. Dei er arrogante, frekke og overser deg glatt.

Som ung mann på tur til Paris, møtte eg franskmenn i heimlandet for fyrste gong. Og vart advart. Slik er franskmenn. Nærare tretti år etter trudde eg at dei hadde opna seg for verda og lært seg folkeskikk. Det har dei ikkje.

Ein ting er at dei ikkje snakkar til utlendingar på engelsk. Det kan eg svelgje dersom ein kompenserer med ein haldning om å hjelpe og forstå. Det har dei ikkje.

Vi nordmenn dyrkar eit underdanig sjølvbilete av at vi er så lite høflege og ikkje er opptatt av service. Mitt bilete er nå korrigert. Samanlikna med franskmenn er vi vennlege og opne, alltid villige til å hjelpe. Det er berre svenskane som slår oss i Norden.

Som lite land har vi lært ei lekse: Når verda vil møte oss, er vi klar til å møte verda.Vi lærer oss språk. Vi lærer å vera hjelpsame. Turister skal kjenne seg velkomne.
Det opplever eg det ikkje i Frankrike.
Pardon moi, sil´vou plait.

Epilog: Eg gløymde mobiltelefonen min att i ein leigebil. Heime i Norge ringde eg leigebilfirmaet, men dei nekta å snakke med meg på engelsk. Dei la på.
Ein franskflink kolllega ringde for meg og fekk til slutt kontakt. Dei gav då beskjed om at eg skal sende ein tom konvolutt med mitt namn på. Konvolutten vert returnert med mobilen. Hurraaaaa....

Nytt slagord: (med eng. uttale) Mercy boquet?