Det papiravisløse samfunn

Stakkars oss som er i avisbransjen. Abonnenter forlater oss. Nå tror vi at lesebrettene skal redde oss. Stakkars oss.

En kollega lurer på hvorfor ikke alle avisledere kaster seg fram og lanserer betalingsavis på brettene fortest mulig. Jeg har hevdet at han har en ukritisk tro på et nytt, uprøvd format. Bring inn kaldt vann, så vi kan tømme det i blod som koker.

Det er godt mulig han har rett, men det vil ta noe tid å finne det ut. Nyheter som ikke er tv er kjedelige greier. Jeg synes det er naivt å tro at folk vil bruke tid på å lese nyheter på en utpreget underholdningsmaskin. Hvorfor skal jeg det når jeg kan se en film, spille spill eller gjøre noe annet moro på en slik dings?

Nei, jeg er jamen ikke sikker på at Ipad og Galaxybrett redder avisbransjen. Vi må selvsagt prøve ut formatet – og gjøre det best mulig – men jeg tror forventningene er urealistiske. Med nettavisene er folk blitt vant til å få nyheter gratis – hvorfor skal de da betale for dem?

Jeg synes det er en morsom tanke at nyheter trykt på døde trær kan få en renessanse. Ok, det er kanskje ønsketenkning, men la oss ta en kikk rundt oss: Det finnes flere og flere som kjøper plater på vinyl og spiller platene på en gammeldags, men likvel moderne, platespiller. Blant fotointeresserte er det enkelte som kjøper gamle kamera med film og går i mørkerommet. Det er ikke gamlingene, men unge som ikke har tatt bilder på film tidligere.

Det er ikke lett å forklare hvorfor noen går retro og velger utdatert teknologi og gamle teknikker. Er det nostalgi, ønsket om å oppleve det autentiske, originale – eller bare ren og skjær nysgjerrighet?

Det jeg vet er at flere medieformat som var dømt til å forsvinne fremdeles eksisterer. Noen er borte, det er ikke til å benekte. Alle lydbåndene – enten på spole, kassett eller dobbeltsporkassett. Video-kassettene, for ikke å snakke om de svære videoplatene som kom før dvd.

En vakker dag, når den siste papiravisen har rullet ut av pressa og blitt plassert på museum, vil noen hevde at det var en tungvint måte å publisere nyheter på. Men selve formatet - papir - var genialt.

Ok, nok tilbakeskuende gammelmannsprat. La oss lage Ipad-avis!

Nytt slagord: «Nyheter vokser ikke på (døde) trær»

Twitter-tvil

Livredd for ikkje å fylgje med i verda har eg oppretta profil på twitter: @kjellkvamme. For andre grunnar har eg ikkje. Vel, kanskje litt utforskartrong. Litt krampaktig kjenner eg at det er, for kva har eg sjølv å melde?

Designsjef i det store mediekonsernet Conde Nast, John Grimwade, sa det slik på ein konferanse i Oslo nyleg: «Eg har 150 fylgjarar på Twitter, men eg har aldri sendt ein tweet. Eg har ikkje noko å fortelje».
Eg likar folk som seier det rett ut. Svært mange på Twitter melder vidare dei har sett eller høyrd frå andre. Kva er originalt med det?

Journalistar hyller meldingstenesta som eit fantastisk arbeidsreiskap. Utanriksredaktøren i avisa Sydsvenskan sendte ut ei melding for å kome i kontakt med augevitne til jordskjelvet i Chile. Og ho klarte det.
New York Times fortel om ei mordrettssak i Cheshire, Connecticut der reportarar melde live på Twitter frå rettssalen. Haiku-journalistikk kalte ein av reportarane det. Enkelte meiner det er banebrytande live-journalistikk. Med 140 teikn i gamal telegramstil nådde avisene nye lesarar.
Men i iveren etter å vera fyrst gjekk detaljerte vitneprov om blod og vald rett ut. Kritikarar meiner rettssaka vart underhaldning og roper på redaktørane.

Eg er journalist, og kanskje er det difor eg tykkjer Twitter no er interessant. Men er Twitter berre ein reiskap for påvirkarar som vil at vi i mediene skal skriva om dei, eller ein reiskap for oss i mediene som vil at mediepåverkarane skal lesa oss?

Dette funderer eg på som ny Twitter-brukar. Og førebels har eg ingenting å melde.

Nytt slagord: «There are no news today» (Melding på nyhetssendinga til BBC i «gamle dagar»).

Dagen derpå

Min gamle arbeidsplass Dagen (snart 30 år sidan!) har sendt eigen korrespondent til Israel. Det er berre eitt problem: Han kan ikkje språket. Det får John Solsvik pepper for.

Dagen har alltid kritisert andre medier for å vera pro-palestinske. Særleg NRK sine korrespondentar i Midt-Austen har fått gjennomgå. Mi eiga avis, Vårt Land, har også fått kjeft for at vi ikkje er Israelsvenlege nok.

No har Dagen hatt kampanje for å samle inn penger til ein eigen korrespondent i Jerusalem. På sine nettsider har dei hatt ei annonse med teksten «Skal vi overlate til NRK å fortelle det norske folk hva som skjer i Midtøsten?». Teksen vert ledsaga av eit bilete av ein blå mikrofon (NRK) med Palestina-skjerf.

Annonsa er ikkje berre usakleg, men skaper også eit enormt press på John Solsvik, Dagens nye medareider i Jerusalem. Han skal vera den som no fortel sanninga. And nothing but the truth. Solsvik er ein erfaren medarbeider, men det er umogeleg å leva opp til forventningane.

Og det vert ikkje lettare av at han ikkje kan språket. Hebraisk er heilt gresk for han.«Til tider føler eg meg ganske analfabet og hjelpelaus.», skriv han på bloggen sin. Han tenner telys som berre skal brukast på minnedagen for dei nære som er døde. Håndsåpa han har kjøpt til å ha på badet er oppvasksåpe.

Kommentarar på bloggen syner forståing for handikappet hans, men han får også kritikk. Her har han kome til eit land for å drive informasjon om kva som skjer i landet. Og så forstår han ikkje dei mest daglegdagse ting. Kvifor lærte han han ikkje språket fyrst?

Eg har inga tru på at Dagen klarer å gje eit sannare bilete av kva som skjer i Midtøsten enn journalistar som har vore der i årevis - og som kjenner språket.
Men lukke til!

Nytt slagord: «Skal vi overlate til Dagen fortelle det norske folk hva som skjer i Midtøsten?»

Pest eller gjest?

Kva gjer Frankrike i ein union med andre land? På bakkenivå signaliserer dei at dei ikkje bryr seg om folk utanfrå. Etter fire dagar i landet er eg lei av å verta handsama meir som pest enn gjest.

Eg er vant til at spanjolane er venlege og imøtekomande. På andre sida av grensa ventar fiendtlege styrkar.
Fyrst har eg altså vore tre dagar i Barcelona og deretter fire dagar i Perpignan. Høvet var fotofestivalen Visa pour l ímage, som er ein årleg festival for dokumentarfoto i den franske byen.

Perpignan er ein triveleg by. Og eg har møtt venlege folk som forstår korleis dei skal møte utanlandske gjestar. Møte med kelnarar på kafeane var derimot sjokkerande. Dei er arrogante, frekke og overser deg glatt.

Som ung mann på tur til Paris, møtte eg franskmenn i heimlandet for fyrste gong. Og vart advart. Slik er franskmenn. Nærare tretti år etter trudde eg at dei hadde opna seg for verda og lært seg folkeskikk. Det har dei ikkje.

Ein ting er at dei ikkje snakkar til utlendingar på engelsk. Det kan eg svelgje dersom ein kompenserer med ein haldning om å hjelpe og forstå. Det har dei ikkje.

Vi nordmenn dyrkar eit underdanig sjølvbilete av at vi er så lite høflege og ikkje er opptatt av service. Mitt bilete er nå korrigert. Samanlikna med franskmenn er vi vennlege og opne, alltid villige til å hjelpe. Det er berre svenskane som slår oss i Norden.

Som lite land har vi lært ei lekse: Når verda vil møte oss, er vi klar til å møte verda.Vi lærer oss språk. Vi lærer å vera hjelpsame. Turister skal kjenne seg velkomne.
Det opplever eg det ikkje i Frankrike.
Pardon moi, sil´vou plait.

Epilog: Eg gløymde mobiltelefonen min att i ein leigebil. Heime i Norge ringde eg leigebilfirmaet, men dei nekta å snakke med meg på engelsk. Dei la på.
Ein franskflink kolllega ringde for meg og fekk til slutt kontakt. Dei gav då beskjed om at eg skal sende ein tom konvolutt med mitt namn på. Konvolutten vert returnert med mobilen. Hurraaaaa....

Nytt slagord: (med eng. uttale) Mercy boquet?

Lyst til å bli utbytta?

Når forsikringsselskapet mitt fortel at dei vil betala meg pengar, så er det ikkje til å tru. Nesten tusen kroner frå Gjensidige fordi 2009 var eit godt år. Kjempesmart trekk når ein skal auke kundelojaliteten. Men sjå om ikkje det er ein aldri så liten, lur slange i Paris.

Eg har vore ein lojal kunde for selskapet i mange år, og dei har har utbetalt meg erstatninger fleire gonger. Så vi har eit likeverdig forhold, Gjensidige og meg. Difor var det ekstra fint å få stadfesta vår relasjon i den hyggelege e-posten som fortalde at eg skulle få min del av dei 1,2 milliardane i utbytte som skulle delast ut til kundane.

Ved å klikke på ei lenke skulle eg gå inn på «Din side» og stadfeste bankkontonummeret, og så var alt i orden. Eg dura inn på nettsida. Men i staden for å finne ei nettside der eg kunne stadfeste kontonummeret, kom eg til ei side der eg skulle samtykke i at alle avtalar og brev skulle formidlast til meg elektronisk.

Det har eg ikkje lyst til – delvis fordi papir hjelper meg å hugse å betale rekningane. Og delvis fordi eg protesterer mot den store elektronifiseringa som brer seg. Som Telenor, som krev 30 kroner i gebyr for å sende ut papir. Det er ei av dei verkeleg frekke avgiftene i samfunnet.

Så der sat eg og ikkje ville samtykke. Det må vel også vera ei val? Eg freista å klikke meg vidare, men kom attende til den same, evinnelege samtykkesida. Til slutt gav eg etter, klikka på samtykkeknappen og vart tatt vidare til kontonummeret mitt.

Det kallar eg kundesørvis! Fyrst ei ordentleg gladmelding og deretter grov utbytting av gleda.

(e-post sendt 26. mai 2010)
Kjære herr Helge Leiro Baastad, konsernsjef i Gjensidige Forsikring BA.
Eg likar ikkje å verta lurt. Eg kjenner meg lurt av Gjensidige. Eg ynskjer ikkje å motta dokument frå selskapet ditt elektronisk, men vart tvungen til å samtykke i dette for å stadfeste at eg gjerne vil motta utbytte for 2009 på bankkontonummeret som du allereie veit at eg har.

Takk for utbyttet. Ikkje utbytt kundane dine og lur dei på denne måten.
Du kunne gitt meg eit val om å samtykke eller ikkje. Det fekk eg ikkje. Det fann eg ikkje.
Går du inn på Din side, registrert på meg, vil du sjå at eg til slutt fann ut korleis eg kunne slå av samtykkinga att.

Helsing Kjell Kvamme
trufast kunde

PS. Eg reknar med at eg med dette innlegget ikkje er med i trekninga på reisegåvekort på kr. 10.000. Lukke på reisa!

Nytt motto: «Gratulerer med utbyttet! Det er på vår side»

Far stryker

Det er heilt utruleg at det går an. Tidleg morgon. Far i ørske. Far skal stryka skjorter. Varmt strykejern. Uregjerleg strykebrett. Varmt strykejern på uregjerleg strykebrett. Det varslar om ei lita katastrofe. Det kostar å vera kar med nystrokne skjorter.

La oss ta det frå ein annan ende. Eg stryk skjortene mine sjølv. Eg er ein mann som stryk skjortene sine sjølv. I vårt årtusen er det ikkje noko å gjera nummer av. Men likevel: Min far strauk ikkje skjortene sine sjølv. Det var ikkje nødvendig at dei skotskrutete flanellskjortene han brukte ombord på fraktebåten var strokne. Tvert i mot: Det ville nesten vore flaut for ein kroppsarbeidskar å gå rundt med strokne skjorter. Skuta skulle vera stroken. Ikkje skjorta.

Men når kvitskjorta skulle på, var det mor som strauk. Ho strauk mine også, og skjortene til brødrene mine. Ein av dei få tabbane - eller manglane – i oppdraginga var skjortestryking. (Sorry, mor). Det har eg lært sjølv. Legg merke til det, for det kan forklare ulukka som er i ferd med å skje denne morgonen.

I familien til kone Tone var det også mor som strauk skjortene til far. Og mor lærte Tone å stryke. Men kvifor er det då eg som stryk skjortene mine? Hm, her er det også ein mangel i oppdraginga. For hadde ho stroke skjortene mine, hadde ulukka truleg ikkje komen til å skje denne morgonen.

Så til hendinga: Strykebrettet er av den klassiske sorten som ein kan leggja saman. Så kvar gong eg skal stryke må det setjast opp. I dag er eg litt for rask å setje det opp, så det vert ustøtt. Det merkar eg ikkje – før eg plasserer det varme jernet på brettet. Det er då det skjer. Heile brettet klappar saman, farleg nær tærne mine. Jernet går i golvet saman med brettet. I sekundet etterpå tek eg eit feil val. Eg tek opp att brettet framfor jernet. Når brettet er på plass att – stødig – ser eg det: Jernet har landa med den gloheite strykesida ned – oppå teppet av kunstfiber! Eg stuper fram og riv opp jernet, men det er for seint. Jernet har klart å smelte seg nedover i teppet. Jernet er fullt av smelta teppefiber. Det mørkeblå, einsfarga teppet har eit klassisk, stort svimerke av eit strykejern. Grrrr...

Dette ville ikkje skjedd om mor hadde lært meg strykekunsten og førebudd meg på ulike scenarier. Dette ville ikkje skjedd om kone Tone hadde stroke skjortene her i huset.
Det forstår alle.

No har eg teppe frå Ikea med svimerke. Det er det ikkje alle som har!
Kanskje eg kan henge ramme det inn og hengje det på veggen som eit kunstverk.
Det skal heite «Far stryker»

Nytt motto: «Han hadde alltid reine, glatte skjorter – før han strauk med»

Litt enkel filsosofi frå ein enkel mann

Det er deilig å verta litt bortskjemt. Få litt merksemd. Litt skryt kanskje. Eg er enkel slik. Eg tek det eg får.
Ein av dei finaste presangane eg fekk til jul var eit enkelt ark frå Johannes (son). Det var eit klippekort for seks frukostar servert på senga. Frukost på senga er så fint. Det gjev meg kjensle av luksus. Men eg får det sjeldan. Og difor sit eg endå større pris på julepresangen. Eg er enkel slik.

Sist laurdag innkasserte eg den fyrste. Johannes spurde når eg ville ha serveringa, og presis klokka ti banka han på soveromsdøra og toga inn med eit serveringsbrett. På det var det to brødskiver og kaffi med mjølk. Så supplerte han med eit glas jus. Ein god start på ein laurdag. Tone kom med fire aviser, og då var eg ein lukkeleg mann.

Berre tanken på at eg kan få frukost på senga gjer meg glad. Eg er enkel slik.
Det er ein genial presang. Og han varer lenge, så lenge eg vil. Men når eg opp mot jul i år tingar den siste sengefrukostserveringa, angrar sikkert Johannes at han ikkje gav meg eit par sokkar.
Det vil kosta han lite i kontantar, men meir i innsats.
Berekraftig og politisk korrekt er det også. Men blås i det så lenge far vert glad. Det er det viktigaste. Eg er enkel slik.

Eg fylte femti nyleg. «Det er det siste jubileet som er fint å feire», så ein eldre kollega som nærmar seg sytti. Midt i arbeidstida kom mine kolleger med gigantisk marsipankake. Det vanka talar frå ein av sjefane og frå fagforeiningsleiaren. Eg fekk gåve både frå klubb og arbeidsgjevar. Det var ingen grense for merksemd. Det var fint. Eg likte det. Eg kjente at det gjorde godt, både dei fine orda og presangane. Og eg tykte at eg var verdt det. Eg er enkel slik.

Då mora til ein god ven døydde held eg tale i minnestunda. Mora var snill, veldig snill, og eg hevda at å vera snill er ein undervurdert eigenskap. Alle snille menneske vert hugsa, og eg trur det skjer fordi alt det snille set seg fast i minnet. Såra som vi er av livet er det godt med flekkar på sjela av alt det gode og snille vi også har opplevd.
Å vera snill er god kundesørvis ut frå mi forståing av «kundesørvis». Eg trur på snillismen. Det er ein enkel ideologi - for enkle menneske.

Nytt motto: «Ver snill, værsåsnill»

Helt ipaddeflat

Eg elskar ny teknologi som er smart og leikfull. Dette innlegget skal handle om kor dumme folk er som tykkjer at all ny teknologi er smart og leikfull. Høyrde eg ipad?

Sjølvaste påskeaften var fyrste dag Apples nye ipad var i sal. Det vart seld 300.000 eksemplar denne dagen. No melder dei fyrste testane at det er feil på den fantastiske medieplata. Ha! Var det ikkje det eg visste – og så skråsikkert har hevda. Fyrste generasjon av ei ny maskin er full av feil.
Men sanninga er at jeg berre hevdar slikt for å skjule kor vanvittig nysgjerrig eg er på vidunderet og kor gjerne eg skulle hatt eit eksemplar.

Eg les i fleire aviser og blad der ipadda vert testa. Det står det same over alt: Kor enkel ho er til å bruke, kor fantastisk spelmaskin og filmmaskin det er, men kor dårleg ho er til innhaldsproduksjon.

I dag då eg leste Jan Omdahl si melding i Dagbladet av ipad slo det meg kor ukritisk kritikarane er. Ein ting er at det er teknofrikar av verste slag som skriv om ny teknologi. Då er det kanskje ikkje anna å vente at dei hevdar at siste versjon, siste oppgradering og neste utgåve alltid er den beste. Og den berre MÅ du ha, berre MÅ ha. For den du kjøpte for eit halvt år sidan er utdatert og snart må vrakast på skraphaugen.

Men ei anna side av den ukritiske haldninga er at eg aldri les nokon teknoekspertar som seier at «dette treng du ikkje», «denne oppgraderinga er å kaste pengar ut vindauget» eller «no er det for mykje ny teknologi». Fetisjistane opptrer i staden som pusharar av alt nytt, skinnande.
Det gir meg dårleg smak i munnen. Eller ein annan stad.

Faktum er at miljørekneskapet for alle elektronikk er høgt. Vi kan ikkje halde fram å fornye datamaskina vår kvart femte år. Og det seier eg!?! Dette skriv eg på ei Apple notebook som er fem månader gamal, betalt av arbeidsgivaren min. Då den gamle knelte i haust var han knapt seks år gammal. På den nye maskina kan eg gjera kva eg vil. Fantastisk apparat. I heimen vår er vi fire personar og fem datamaskiner. Alle har fått si eiga, og familiens «fellesmaskin» og står og samlar støv i ein krok.

Den britiske TV-serien «Etter katastrofen» er tankevekkjande. Epidemien som drep dei fleste menneske utryddar også ein teknologibasert levemåte. Dei overlevande er tvungne attende til jorda for å overleve. Vi er dårleg budd på ein kollaps av teknologien. Vi ser heller ikkje kor lite viktig han er når alt kjem til alt.

Teikneseriestripa Lunch (i Dagbladet og Teknisk Ukeblad) har hovudpersonen Kjell (!) som på Wikipedia vert omtalt slik: «Kjell er en liten, skallet mann som stadig kommer med nye påfunn. Han er ganske ivrig etter pene damer, og gjør hva som helst for å se nærmere på dem. Han er ikke så ivrig på jobb, og tar ofte ting feil eller altfor bokstavelig.»

Vel, ein dag vert han mobba for sitt fulle skrivebord. Det er hans kollega, designaren Nico som ynskjer Kjell «velkommen til det papirløse samfunn». Nico «har mange produkter fra Apple på jobb. Han er et ordensmenneske, og blir gal dersom ting kommer ut av kontroll. Han blir veldig stolt når han finner ut nye ting, og bruker det så ofte som mulig.» Nico har alt lagt inn på iphonen sin, men når han frå klosettsetet sender tekstmelding til Kjell om det er tomt for toalettpapir, svarer Kjell: «Velkommen til det dopapirløse samfunn. Tørk deg med iphonen».

Nytt slagord: «I dag ville Moses kome ned frå Sinaifjellet med en e-tavle»

Dyrt å vaske bil no om dagen

Dette er historien om då far køyrde bil med skiboks inn i vaskemaskina. Vi åtvarer mot stygge scener. Og sjå opp for lause delar.

Det er sommar 2009. Eg køyrer med skiboks på taket for å få alt med når vi er på tur. På veg til Hvasser i Tjøme har eg Frida og ei venninne i bilen. Dagen er full av sol og godt humør.
Før vi reiser avstad skal eg berre innom Statoil-stasjonen i Asker for å vaske bilen. Eg kjøper vaskeprogram i kassa og stiller meg i kø utanfor vaskehallen.

Der heng det eit skilt med beskjed om at dei som har skiboks treng å kjøpe eit eige vaskeprogram. Men kva sto det på skiltet? Sto det «bør«, «skal», eller «kan» kjøpe eige program? Hugsar ikkje. Men eg hugsar kva eg tenkte: «Nei, det er sikkert ikkje nødvendig. Taket vert nok reint likevel». Tanken om at noko fatalt kunne skje, streifar meg ikkje på ein dag som er full av sol og godt humør.

Når dei store børstene startar, er eg likevel litt uroleg. Men det ser lenge ut til å gå bra. Brått høyrer vi ein stygg lyd oppe frå taket og eit dunk. Inne i bilen ser vi på kvarandre, men er framleis optimistiske. For dagen er full av sol og god humør.
På veg gjennom lufttørkaren ser eg i speilet at han som står bak oss i kø løftar ein skiboks og legg han ved sida av innkøyringa. Eg kommenterer høgt: «Han er lur han som tek av skiboksen sin». I ettertid høyrest det utruleg dumt, men det gjorde ikkje det på ein dag full av sol og godt humør.

Ute av vaskehallen skal vi studere skiboksen. Det er ingen skiboks på taket!!! Skiboksen som mannen bak hadde lyfta vekk var ikkje hans eigen. Han var vår!!
Vaskebørstene har rive heile skiboksen av taket. På den eine sida har dei rive med seg ei av takbøylene som boksen var festa i. Elles ser det ikkje ille ut, vurderer ein det ut i frå at ein skiboks flagrar av taket inne i ein vaskehall. Nokre småskrammer i lakken. Tverrbøylene er like heile. Det same er sjølve skiboksen. Hell i uhell. Lukke i ulukka. Men like fullt idiotisk.

Det er rart korleis ein dag full av sol og godt humør brått vert full av tunge, mørke skyer – som ikkje klarar å skjule eit pinleg faktum: Det er mi eiga skuld. Det er ingen andre å skulde på. Noko som elles kan gjera alt elende litt lettare å bera.
Eg hadde vorte varsla før eg køyre inn vaskemaskina. Kjepphøg, lat og blenda av ein dag full av sol og godt humør hadde eg ignorert det. Latskapen kosta meg 1300 kroner.
Dyrt å vaske bil no om dagen.

Nytt motto: «Dumskap vert alltid avslørt»

Norges Skamfulle baner

Det tok lang tid, men måtte vel skje en gang: At NSB behandler sine passasjerer med respekt. Det måtte nok en minister til for at togselskapet skulle refundere halve billetten ved forsinkelser.

Når mitt lokaltog er en halv time forsinket, får jeg tilbake halve billetten. Det blir ca. 20 kroner for meg som pender Gullhella- Asker. Skal jeg ha to tiere for å komme så grundig for seint på jobben?

På lørdag ble det avslørt at NSB ville betale 8 kroner for et forsinket tog. Det er omtrent samme sum du bruker på porto om du sender klageskjemaet i posten. Jeg hørte Pendler-Norge le – rått og hånlig. At noen i det hele tatt hadde tenkt et så lavt tall, er jo latterlig. Men det illustrerer NSBs holdning til kundene.

Hvorfor var da forsinkelsesvederlaget helt annerledes mandag? Det kan jeg bare spekulere på. De siste ukene er NSB og Jernbaneverket holdt i kraven av Samferdselsdepartementet. På bildet fra dagens pressekonferanse sitter minister Magnhild Meltveit Kleppa ved siden av NSBs konsernsjef Einar Enger. Jeg tenker nok at fru Kleppa etter en «jønågång» fortalte hvordan han hvor toget skulle gå.

Ikke bare det, men det var jo hyggelig å se hvordan NSBs toppsjef ser ut. Mens kulda har herjet og vi passasjerer har plaget togpersonalet (joda, jeg innrømmer at jeg har vært sur), så har herr Enger vært helt fraværende. Er det mulig at en togfører ikke sitter foran i toget (skjønte den? «kaptein på broen»...) når uværet herjer?

Jeg lurer nok på om den nye refusjonsordningen vil blidgjøre dama som satt ved siden av meg fra Asker til Oslo i dag. Da konduktøren kom, sa hun bestemt «I dag vil jeg ikke betale!». Toget var 15 minutter forsinket og gradestokken viste 14 minusgrader. Jeg skvatt litt. «Bra freidig!», tenkte jeg. Konduktøren godtok nektelsen og fortalte vennlig at det var varmere i vognen framover.

Jeg hadde ikke turt noe annet jeg heller, hadde jeg møtt kona mi i det humøret. For det var hun som satt der.

Nytt motto: «NSB - ingen skal med»