Far stryker

Det er heilt utruleg at det går an. Tidleg morgon. Far i ørske. Far skal stryka skjorter. Varmt strykejern. Uregjerleg strykebrett. Varmt strykejern på uregjerleg strykebrett. Det varslar om ei lita katastrofe. Det kostar å vera kar med nystrokne skjorter.

La oss ta det frå ein annan ende. Eg stryk skjortene mine sjølv. Eg er ein mann som stryk skjortene sine sjølv. I vårt årtusen er det ikkje noko å gjera nummer av. Men likevel: Min far strauk ikkje skjortene sine sjølv. Det var ikkje nødvendig at dei skotskrutete flanellskjortene han brukte ombord på fraktebåten var strokne. Tvert i mot: Det ville nesten vore flaut for ein kroppsarbeidskar å gå rundt med strokne skjorter. Skuta skulle vera stroken. Ikkje skjorta.

Men når kvitskjorta skulle på, var det mor som strauk. Ho strauk mine også, og skjortene til brødrene mine. Ein av dei få tabbane - eller manglane – i oppdraginga var skjortestryking. (Sorry, mor). Det har eg lært sjølv. Legg merke til det, for det kan forklare ulukka som er i ferd med å skje denne morgonen.

I familien til kone Tone var det også mor som strauk skjortene til far. Og mor lærte Tone å stryke. Men kvifor er det då eg som stryk skjortene mine? Hm, her er det også ein mangel i oppdraginga. For hadde ho stroke skjortene mine, hadde ulukka truleg ikkje komen til å skje denne morgonen.

Så til hendinga: Strykebrettet er av den klassiske sorten som ein kan leggja saman. Så kvar gong eg skal stryke må det setjast opp. I dag er eg litt for rask å setje det opp, så det vert ustøtt. Det merkar eg ikkje – før eg plasserer det varme jernet på brettet. Det er då det skjer. Heile brettet klappar saman, farleg nær tærne mine. Jernet går i golvet saman med brettet. I sekundet etterpå tek eg eit feil val. Eg tek opp att brettet framfor jernet. Når brettet er på plass att – stødig – ser eg det: Jernet har landa med den gloheite strykesida ned – oppå teppet av kunstfiber! Eg stuper fram og riv opp jernet, men det er for seint. Jernet har klart å smelte seg nedover i teppet. Jernet er fullt av smelta teppefiber. Det mørkeblå, einsfarga teppet har eit klassisk, stort svimerke av eit strykejern. Grrrr...

Dette ville ikkje skjedd om mor hadde lært meg strykekunsten og førebudd meg på ulike scenarier. Dette ville ikkje skjedd om kone Tone hadde stroke skjortene her i huset.
Det forstår alle.

No har eg teppe frå Ikea med svimerke. Det er det ikkje alle som har!
Kanskje eg kan henge ramme det inn og hengje det på veggen som eit kunstverk.
Det skal heite «Far stryker»

Nytt motto: «Han hadde alltid reine, glatte skjorter – før han strauk med»