Når forsikringsselskapet mitt fortel at dei vil betala meg pengar, så er det ikkje til å tru. Nesten tusen kroner frå Gjensidige fordi 2009 var eit godt år. Kjempesmart trekk når ein skal auke kundelojaliteten. Men sjå om ikkje det er ein aldri så liten, lur slange i Paris.
Eg har vore ein lojal kunde for selskapet i mange år, og dei har har utbetalt meg erstatninger fleire gonger. Så vi har eit likeverdig forhold, Gjensidige og meg. Difor var det ekstra fint å få stadfesta vår relasjon i den hyggelege e-posten som fortalde at eg skulle få min del av dei 1,2 milliardane i utbytte som skulle delast ut til kundane.
Ved å klikke på ei lenke skulle eg gå inn på «Din side» og stadfeste bankkontonummeret, og så var alt i orden. Eg dura inn på nettsida. Men i staden for å finne ei nettside der eg kunne stadfeste kontonummeret, kom eg til ei side der eg skulle samtykke i at alle avtalar og brev skulle formidlast til meg elektronisk.
Det har eg ikkje lyst til – delvis fordi papir hjelper meg å hugse å betale rekningane. Og delvis fordi eg protesterer mot den store elektronifiseringa som brer seg. Som Telenor, som krev 30 kroner i gebyr for å sende ut papir. Det er ei av dei verkeleg frekke avgiftene i samfunnet.
Så der sat eg og ikkje ville samtykke. Det må vel også vera ei val? Eg freista å klikke meg vidare, men kom attende til den same, evinnelege samtykkesida. Til slutt gav eg etter, klikka på samtykkeknappen og vart tatt vidare til kontonummeret mitt.
Det kallar eg kundesørvis! Fyrst ei ordentleg gladmelding og deretter grov utbytting av gleda.
(e-post sendt 26. mai 2010)
Kjære herr Helge Leiro Baastad, konsernsjef i Gjensidige Forsikring BA.
Eg likar ikkje å verta lurt. Eg kjenner meg lurt av Gjensidige. Eg ynskjer ikkje å motta dokument frå selskapet ditt elektronisk, men vart tvungen til å samtykke i dette for å stadfeste at eg gjerne vil motta utbytte for 2009 på bankkontonummeret som du allereie veit at eg har.
Takk for utbyttet. Ikkje utbytt kundane dine og lur dei på denne måten.
Du kunne gitt meg eit val om å samtykke eller ikkje. Det fekk eg ikkje. Det fann eg ikkje.
Går du inn på Din side, registrert på meg, vil du sjå at eg til slutt fann ut korleis eg kunne slå av samtykkinga att.
Helsing Kjell Kvamme
trufast kunde
PS. Eg reknar med at eg med dette innlegget ikkje er med i trekninga på reisegåvekort på kr. 10.000. Lukke på reisa!
Nytt motto: «Gratulerer med utbyttet! Det er på vår side»
onsdag 26. mai 2010
torsdag 13. mai 2010
Far stryker
Det er heilt utruleg at det går an. Tidleg morgon. Far i ørske. Far skal stryka skjorter. Varmt strykejern. Uregjerleg strykebrett. Varmt strykejern på uregjerleg strykebrett. Det varslar om ei lita katastrofe. Det kostar å vera kar med nystrokne skjorter.
La oss ta det frå ein annan ende. Eg stryk skjortene mine sjølv. Eg er ein mann som stryk skjortene sine sjølv. I vårt årtusen er det ikkje noko å gjera nummer av. Men likevel: Min far strauk ikkje skjortene sine sjølv. Det var ikkje nødvendig at dei skotskrutete flanellskjortene han brukte ombord på fraktebåten var strokne. Tvert i mot: Det ville nesten vore flaut for ein kroppsarbeidskar å gå rundt med strokne skjorter. Skuta skulle vera stroken. Ikkje skjorta.
Men når kvitskjorta skulle på, var det mor som strauk. Ho strauk mine også, og skjortene til brødrene mine. Ein av dei få tabbane - eller manglane – i oppdraginga var skjortestryking. (Sorry, mor). Det har eg lært sjølv. Legg merke til det, for det kan forklare ulukka som er i ferd med å skje denne morgonen.
I familien til kone Tone var det også mor som strauk skjortene til far. Og mor lærte Tone å stryke. Men kvifor er det då eg som stryk skjortene mine? Hm, her er det også ein mangel i oppdraginga. For hadde ho stroke skjortene mine, hadde ulukka truleg ikkje komen til å skje denne morgonen.
Så til hendinga: Strykebrettet er av den klassiske sorten som ein kan leggja saman. Så kvar gong eg skal stryke må det setjast opp. I dag er eg litt for rask å setje det opp, så det vert ustøtt. Det merkar eg ikkje – før eg plasserer det varme jernet på brettet. Det er då det skjer. Heile brettet klappar saman, farleg nær tærne mine. Jernet går i golvet saman med brettet. I sekundet etterpå tek eg eit feil val. Eg tek opp att brettet framfor jernet. Når brettet er på plass att – stødig – ser eg det: Jernet har landa med den gloheite strykesida ned – oppå teppet av kunstfiber! Eg stuper fram og riv opp jernet, men det er for seint. Jernet har klart å smelte seg nedover i teppet. Jernet er fullt av smelta teppefiber. Det mørkeblå, einsfarga teppet har eit klassisk, stort svimerke av eit strykejern. Grrrr...
Dette ville ikkje skjedd om mor hadde lært meg strykekunsten og førebudd meg på ulike scenarier. Dette ville ikkje skjedd om kone Tone hadde stroke skjortene her i huset.
Det forstår alle.
No har eg teppe frå Ikea med svimerke. Det er det ikkje alle som har!
Kanskje eg kan henge ramme det inn og hengje det på veggen som eit kunstverk.
Det skal heite «Far stryker»
Nytt motto: «Han hadde alltid reine, glatte skjorter – før han strauk med»
La oss ta det frå ein annan ende. Eg stryk skjortene mine sjølv. Eg er ein mann som stryk skjortene sine sjølv. I vårt årtusen er det ikkje noko å gjera nummer av. Men likevel: Min far strauk ikkje skjortene sine sjølv. Det var ikkje nødvendig at dei skotskrutete flanellskjortene han brukte ombord på fraktebåten var strokne. Tvert i mot: Det ville nesten vore flaut for ein kroppsarbeidskar å gå rundt med strokne skjorter. Skuta skulle vera stroken. Ikkje skjorta.
Men når kvitskjorta skulle på, var det mor som strauk. Ho strauk mine også, og skjortene til brødrene mine. Ein av dei få tabbane - eller manglane – i oppdraginga var skjortestryking. (Sorry, mor). Det har eg lært sjølv. Legg merke til det, for det kan forklare ulukka som er i ferd med å skje denne morgonen.
I familien til kone Tone var det også mor som strauk skjortene til far. Og mor lærte Tone å stryke. Men kvifor er det då eg som stryk skjortene mine? Hm, her er det også ein mangel i oppdraginga. For hadde ho stroke skjortene mine, hadde ulukka truleg ikkje komen til å skje denne morgonen.
Så til hendinga: Strykebrettet er av den klassiske sorten som ein kan leggja saman. Så kvar gong eg skal stryke må det setjast opp. I dag er eg litt for rask å setje det opp, så det vert ustøtt. Det merkar eg ikkje – før eg plasserer det varme jernet på brettet. Det er då det skjer. Heile brettet klappar saman, farleg nær tærne mine. Jernet går i golvet saman med brettet. I sekundet etterpå tek eg eit feil val. Eg tek opp att brettet framfor jernet. Når brettet er på plass att – stødig – ser eg det: Jernet har landa med den gloheite strykesida ned – oppå teppet av kunstfiber! Eg stuper fram og riv opp jernet, men det er for seint. Jernet har klart å smelte seg nedover i teppet. Jernet er fullt av smelta teppefiber. Det mørkeblå, einsfarga teppet har eit klassisk, stort svimerke av eit strykejern. Grrrr...
Dette ville ikkje skjedd om mor hadde lært meg strykekunsten og førebudd meg på ulike scenarier. Dette ville ikkje skjedd om kone Tone hadde stroke skjortene her i huset.
Det forstår alle.
No har eg teppe frå Ikea med svimerke. Det er det ikkje alle som har!
Kanskje eg kan henge ramme det inn og hengje det på veggen som eit kunstverk.
Det skal heite «Far stryker»
Nytt motto: «Han hadde alltid reine, glatte skjorter – før han strauk med»
Abonner på:
Innlegg (Atom)